Napisałem to jakiś rok, może nawet nie, temu.

Biegając jako szczeniak z ziomkami z naszej ulicy
Gdzie przez dłuższy czas przez osiłków byliśmy bici
Kiedyś było tam pięknie, w latach zero - trzy
I wciąż nie wiedziałem jak być prawdziwy i twardy
Nie rozprowadzano wtedy tam kolorowych pigułek
Wtedy cieszyłem się klepiąc kogoś i krzycząc "berek!"
Mimo bólu z powodu braku ojca, pracował na rodzinę
I mamy, która z babcią piła, ja wciąż walczyłem
Radziłem sobie z moimi kochającymi mnie braćmi z osiedla
Leżąc plackiem na trawie i zdmuchując chmury z nieba
Po nocach błąkaliśmy się po dobrze nam znanej okolicy
Starsi do nas krzyczeli: "Zmykać do domu wy młodociani bandyci!"
Mimo tego wszyskiego czuliśmy rozpierającą nas dumę
Z tego co mamy i nie oddając tego aż po samą trumnę
Żegnając swoich ludzi wyprowadziliśmy się z rodzinnego domu
Przeprowadzając się w świat innego pokroju

Po latach spędzenia z dala od swych bliskich ziomków
Postanowiłem ich odwiedzić mówiąc sobie: "w końcu!"
Ziomki się stoczyły patrzą na mą biżuterię zazdrosnymi oczami
Ździwiony zapytałem: "Gdzie są moi ludzie?! Co z wami?!"
Nie dowierzałem, każdy gapił się zazdrośnie na bratańca
Jak by on co kolwiek miał, "Ale kogo to obchodzi?" - No i basta
Kuzyn zaprowadza mnie do starej szopy, gdzie w beczce płonął ogień
Pytam się do dziś - jak przegapić taką zmianę mogłem?!
Spytałem kuzyna, czy nie potrzeba mu pieniędzy?
Bo wygląda chudo a okolica przepełniona jest od ludzi nędznych
Odpowiedział, że dobrze się trzyma, bo handluje pewnym towarem
"Ziomek, pieprzę Cię!" - Skoro on ma świństwo ja to walę
Wracając uniknąłem bujki po przez ucieczkę ratując siebie i mą biżuterię
I nie myśl, bracie, że opowiadam Ci tutaj zmyślone brednie
Wróciłem zapłakany do swojego domu, do swego azylu
Jeszcze zanim błękitne niebo mrokiem się okryło